چرا لبخند رضایت را بر چهره مدیرم نمی‌بینم؟!‌

جمله آشناییست که اخیرا در شرکتهای مختلف، از زبان مدیران میانی و کارکنان می شنویم. در مقام یک شریک استراتژیک منابع انسانی، خیلی مواقع از لنز #مدیران_عامل به موضوعات HR نگریسته ام، اما این بار می خواهم از لنز #همدلی با کارکنان، جمله فوق را بررسی کنیم.

شاید عبارت “چرا لبخند رضایت را بر چهره مدیر ارشد نمی بینم”، به این معنا باشد که:

رنج های شرکت (Pain) با ما به اشتراک گذاشته می شود. مثلا زمانی که چک یک مشتری برگشت می خورد، وقتی بخشی از درآمد شرکت کم می شود، یا زمانی که یک نارضایتی از مشتریان اعلام می شود، مدیر ارشد در بوق و کرنا می کند.

اما دستاوردها (Gain)، به گوش ما نمی رسد و جشن گرفته نمی شود. وقتی قرارداد خوبی منعقد می شود یا یک دریافتی کلان وصول می شود، هیچ کس جز مدیر ارشد و لاجرم مدیر مالی، باخبر نمی شوند. دستاوردها در بوق و کرنا نمی شود. همچون #پلنگ که وقتی شکار می کند، آن را به گوشه ای می برد تا هیچ کس از آن باخبر نشود.

اما آیا بهتر نیست که در کنار رنج ها (Pain) ، دستاوردها (Gain) نیز حداقل با نیروی انسانی کلیدی مطرح شود؟ همچون #شیر که شکار را در پشت درختان پنهان نمی کند. در میانه دشت، هرکسی به سهم خود در این جشن سهیم است. آنها از هم گرویی نیز نگه نمی دارند. کباب را به بدن می زنند و برای شکار بعدی، مجددا هم پیمان می شوند.

شیر بودن یعنی هم Pain و هم Gain را شفاف تر مطرح کردن. صدالبته که این، نیازمند بدنه نیروی انسانی بالغ است. آنها که جوگیر نمی شوند و نقش و سهم خود در  #موفقیت و #شکست درک می کنند و البته شیوه پخش درآمد و ریسک، پیش از آن در مدلهای قراردادی مکتوب یا کلامی، تعیین و پیش بینی شده است.

مدیران ارشد، طراحان زمین #بازی هستند. بازی هایی که ممکن است همیشه با برد همراه نباشد اما همیشه؛ نسبتا منصفانه اند.